του Νετάκια
Πολλοί θα πείτε. «πάλι ο νετάκιας μας ζαλίζει με την ποίηση», αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει πιο δυνατό όπλο, κατά του πολιτιστικού κι εθνικού σκότους μέσα στον οποίο ζούμε, τουλάχιστον στα τελευταία 30 χρόνια του Παπανδρεϊκού Μεσαιωνα.
Οπως έλεγε κι ο Δ.Λιαντίνης στα ΕΛΛΗΝΙΚΑ :
«Η ποίηση είναι πολιτική. Όπως το δέντρο φυτρώνει στο χώμα και όπως το ψάρι μεγαλώνει στο νερό, έτσι και της αληθινής ποίησης το αίμα είναι η ζωή. Η άμεση, η ρέουσα, η πυρωμένη ζωή των ανθρώπων. Που κυλάει από τη γέννηση στο θάνατο καθώς ο βαθυδίνης ωκεανός. Με όλα τα μάγια, και όλα τα πλούτια, και όλα τα κακά. Ετούτος ο φερέγγυος αλλά και ο αχώρητος όρος είναι ο κανόνας και ο νόμος και το κοινό της ποίησης. Καθώς όμως η ποίηση γίνεται έκπτυξη και καταδήλωση ζωής, αναγκαία γίνεται λειτουργία καθαρά πολιτική. Γιατί ο ορίζοντας της ζωής του ανθρώπου είναι η πολιτεία με τις πόλεις, και οι πόλεις με τους πολίτες της. Και οι πολίτες με την πολιτική τους.» εδώ
ΤΑ ΓΕΡΟΝΤΙΑ
Μ’ ένα μάτι μ’ ένα δόντι με βαμμένα τα μαλλιά
σκαρφαλώσαν οι γερόντοι στης πατρίδας τα σκαλιά
καθώς παν για τα ογδόντα ίδιοι και παράλληλοι
το πολύ για καμιά τσόντα είναι πια κατάλληλοι
Μα για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους
Μας φλομώσαν οι παππούδες με ψευτιές και φούμαρα
λες και είμαστε αλεπούδες που μασάνε κούμαρα
τότε θα ‘ρθουν άλλα χρόνια μ’ όνειρα κι οράματα
δίχως λόγους στα μπαλκόνια κι ανθιστά προγράμματα
Μα για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους
βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους!
Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
ΠΑΡΑΤΗΜΑ
- *ΚΑΙΑΔΑΣ : Στον καιάδα, αντίθετα με το ράδιο-αρβύλα που έχει επικρατήσει, οι Σπαρτιάτες δεν έριχναν τα βρέφη, αλλά τους προδότες και σπάνια τους αιχμαλώτους.
- Ειρωνία του βίντεο : Το τραγουδάει ο Γιώργος «το-αιγαίο-ανήκει-στα-ψάρια» Νταλάρας, στο MEGA! 😉
netakias 
Αντί σχολίου:
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Αμνημόνευτ’ η αλήθεια
πάνδημ’ η σιωπή
φτιάχνουμε τη ζωή
κι ύστερα δε θέλουμε
τη ζωή που φτιάχνουμε
ποιά αλληλουχία αιτιατή
μας οδηγεί σε διαφωνία
με τον εαυτό μας;
ποιά άδηλη νομιμότητα
ποιά αλλότρια συμφέροντα
υπηρετούμε με την ασυνέπειά μας;
λένε πως τάχα ειν’ η μοίρα
που κυβερνάει τη ζωή μας
το πεπρωμένο μας
να κάνουμε ό,τι δεν θέλουμε
η μοίρα και το πεπρωμένο
τούτα τα δυο “γραμμένα”
στην κοινωνία είναι όπου ζούμε
γεννιόμαστε και γινόμαστε
ό,τι μας κάνουν
πριν μας παραδώσουνε στην εμπειρία
μας παραδίδουν έτοιμο τον εαυτό μας
καμωμένοι απ’ το “υλικό”
που μας φτιάχνουν
φτιάχνουμε τη ζωή
καταπώς τη θέλουν
ποιοί τη θέλουν έτσι;
ποιοί μας κάνουν έτσι;
ειν’ η δομή της κοινωνίας μας
η παλιά και η “νέα” τάξη
των πραγμάτων πάντα
η ίδια τάξη
οι λογής-λογής ιεραρχίες
τα λογιών-λογιών ιερατεία
οι προαιώνιοι πάτρωνες
που διαφεντεύουν τη ζωή μας
και η “παιδεία” της υποταγής
η απλωμένη ως το μεδούλι
του συλλογικού μας ασύνειδου
που μας κάνει μοιρολάτρες
έχουμ’ εθιστεί κοινωνικά
στη μοιρολατρία
σε μια παρωδία μορφωτική
φτάνει πια
καιρός να πετάξουμ’ από πάνω μας
την “κοπριά” του Αυγεία
στον καιάδα να ρίξουμε
ό,τι μας αναπηρεί
και μεσ’ απ’ τη διαλεκτική της ποίησης
του βιωμένου λόγου και της πράξης
ν’ αυτο-ανα-διαπαιδαγωγηθούμε
ποιητές εμείς να γίνουμε
του ίδιου του εαυτού μας
φτάνει πια
καιρός να διακινδυνεύσουμε
καιρός να εξεγερθούμε
ενάντια στα περιεχόμενα
της χαλκευμένης συνείδησης
να στασιάσουμε
τους φόβους και τις προσδοκίες της
ν’ αρνηθούμε
ν’ αρνηθούμε τις καταφάσεις
που μας αρνούνται
τις αφαιρέσεις που μας αφαιρούν
τη ζωική προσαρμογή
τη χωρίς αξιοπρέπεια
διάρκεια ζωής
την απλή επιβίωση ν’ αρνηθούμε
κι ακόμη αν χρειασθεί
όλα να τα’ αρνηθούμε
να τ’ αρνηθούμε και ν’ απέχουμε
κι ας παίρνουν αποβραδίς
οι συγκλητικοί αποφάσεις
την άλλη μέρα
ποιός θα τις εκτελέσει;
φτάνει πια
καιρός ν’ αφυπνιστούμε
να ξεσηκωθούμε
τα “όνειρα” δε γίνονται
όνειρα για να μείνουν
μηδ’ άσυλο να βρίσκει
σ’ αυτά η ψυχή
χάσαμε το κουράγιο
χάσαμε τα πάντα
δεν είναι η ανημπόρια
ούτε και η σύνεση
που μας κρατάνε
των υπόδουλων ο φόβος είναι
μπροστά στην ελευθερία
αυτός μας παραλύει
κι αυτός μας παρακινεί
να παριστάνουμε τους συνετούς
φτάνει πια
καιρός να λογαριαστούμε
με τον εαυτό μας
μαχαίρι δίκοπο να μπήξουμε
βαθιά στα σπλάχνα
της ψεύτικης συνείδησης
για να δικαιωθεί
το “πνεύμα” της εξέγερσης
που μόλις ξυπνάει
απ’ το λήθαργο
φτάνει πια
κάλλιο στην άβυσσο να πέσουμε
του χάους και του παράλογου
παρά περιδεείς
πίσω να γυρίσουμε
στην “αμνησία”
και τη σιωπή μας
κάλλιο στα βάθη τ’ ατελεύτητα
του μηδενός
του τίποτα
της πιο μεγάλης απάρνησης
του πιο αυτοκτονικού “όχι”
παρά μέτρο να έχουμε στη ζωή μας
το φόβο
Μου αρέσει!Μου αρέσει!