Η «αφωνία» της σημερινής Προέδρου της Δημοκρατίας, στα μείζονα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα αναδεικνύει τον καίριο ρόλο της προσωπικότητας, στην άσκηση των κορυφαίων πολιτειακών αξιωμάτων.
Το επισημαίνουμε καθώς συμπληρώνονται κατ’ αυτάς 42 χρόνια από την εκλογή του Κωνσταντίνου Καραμανλή ως Προέδρου της Δημοκρατίας.
Τέτοιες μέρες του Απρίλη του 1980, ο τότε πρωθυπουργός «άνοιγε τα χαρτιά» του και ανακοίνωνε αυτό που όλοι ανέμεναν ή και είχαν προεξοφλήσει.
Αφού προηγουμένως είχε προϊδεάσει τους υπουργούς του, κατάστησε δημόσια γνωστή την ειλημμένη απόφασή του, να διεκδικήσει την Προεδρία της Δημοκρατία.
Ηταν κάτι που, απ’ ότι φάνηκε, προετοίμαζε από την έλευσή του στην Ελλάδα, εκείνο το δραματικό πρωινό της 24ης Ιουλίου 1974.
Η όλη διάρθρωση της νέας πολιτικής ζωής και πολιτειακής λειτουργίας, που έφερε την καταλυτική του σφραγίδα, «φώναζε» πως ήταν «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα του δικού του προσωπικού σχεδιασμού.
Τώρα, στις 17 Απριλίου 1980 είχε έρθει η ώρα για το «μεγάλο άλμα».
Είχε φροντίσει άλλωστε γι’ αυτό, «προικίζοντας» το αξίωμα, με «υπερεξουσίες», όπως ονομάστηκαν, που του έδιναν οιονεί εκτελεστικές εξουσίες.
Όπως δε ο ίδιος συνομολόγησε, χρόνια αργότερα, στο αυτοβιογραφικό του «Αρχείο», σκοπός του ήταν να αποτελέσει ένα ισχυρό αντίβαρο, στη διαφαινόμενη άνοδο του νδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία.
Η εκλογή του ωστόσο, στο κορυφαίο πολιτειακό αξίωμα, μετατράπηκε σε θρίλερ, ανάλογου εκείνου του 1985, καθώς οι 171 βουλευτές της πλειοψηφίας, δεν επαρκούσαν για το σχηματισμό της απαιτούμενης Προεδρικής πλειοψηφίας, των 180 ψήφων. Που βρέθηκαν εντέλει στην τρίτη ψηφοφορία, μετά κόπων και βασάνων.
netakias 