Η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού είναι η πιο ακροδεξιά πολιτική

ΣΤΑΘΗΣ 15/01/2016

Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης είναι νεοφιλελεύθερος. Η οικονομική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού είναι η πιο ακροδεξιά πολιτική, σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας, από γενέσεως καπιταλισμού (πιο ακροδεξιά οικονομική πολιτική από τη νεοφιλελεύθερη έχουν εφαρμόσει μόνον δικτατορίες).

Προς τι λοιπόν οι απορίες για την υποστήριξη των ακροδεξιών της Ν.Δ. προς τον νεοφιλελεύθερο κ. Κυριάκο Μητσοτάκη; Και προ εσωκομματικών εκλογών και μετά απ’ αυτές τις εκλογές, απλώς κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.

Επίσης ο οικονομικός νεοφιλελευθερισμός, στο αστικό πολιτικό φάσμα βρίσκεται στους αντίποδες του πολιτικού φιλελευθερισμού. Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να είναι και το ένα και το άλλο. Αυτό που έχει διαλέξει να είναι φαίνεται από το είδος εκείνων που τον υποστηρίζουν κι εκείνων που τον προστατεύουν. Και στο μεν εσωτερικό τον υποστηρίζουν (και) οι ακροδεξιοί, από δε το εξωτερικό τον προστατεύουν οι Επικυρίαρχοι. Αυτή η ιδιότυπη πολιτική κάστα από την ώσμωση νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατών που χρησιμοποιεί ως πολιτικό προσωπικό η οικονομική δικτατορία.

Αντίστοιχο (κι όχι απαραιτήτως κακέκτυπο) όσων συμβαίνουν στας Ευρώπας είναι το παρ’ ημίν διττό φαινόμενο: α) της ίδιας ώσμωσης, που εδώ επί μακρόν ζήσαμε ως δικομματικό μονοκομματισμό και β) της σχετικής ρευστότητας, και κατά την αποσύνθεση, και κατά την ανασύνθεση των πολιτικών σχηματισμών. Σήμερα, για παράδειγμα, το μισό Ποτάμι προβληματίζεται αν θα πάει με τη Ν.Δ. ή αν θα πάει με το ΠΑΣΟΚ που είχε πάει με τη Ν.Δ., ενώ το μισό ΠΑΣΟΚ προβληματίζεται αν θα πάει με τον ΣΥΡΙΖΑ που φλερτάρει με το Ποτάμι και το Λεβεντόκομμα ή αν θα πάει με τη Ν.Δ. που είχε πάει με τη ΔΗΜΑΡ και πάει λέγοντας…

Με έναν λόγο, σιγά-σιγά επιστρέφουμε στην εποχή πριν από τα κόμματα, στις κάστες και ταυτοχρόνως στην εποχή μετά τα κόμματα, στα λόμπυ. Στους ντήλερς (πολιτικούς αρχηγούς) και στα συνακόλουθα (α)πολιτικά μορφώματα. Α-πολιτικά

από πλευράς ιδεολογίας και αυτεξούσιου. Και το μεν αυτεξούσιο των κομμάτων αυτού του τύπου είναι πλέον υπόθεση των Εταιρειών, η δε ιδεολογία τους υπόθεση επικοινωνίας, προπαγάνδας και διαχείρισης της Ιστορίας.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ enikos.gr