Δεν υπάρχει κανένας λόγος να συζητάμε τις επιμέρους λεπτομέρειες της συμφωνίας μας με τους «εταίρους».
Είναι απλά στάχτη στα μάτια όλα αυτά.
Αυτό που είναι σημαντικό είναι να αντιληφθεί κανείς τη φιλοσοφία αυτών των μέτρων (όπως και των προηγούμενων), καθώς πρόκειται για «μεταρρυθμίσεις» που έχουν πολύ συγκεκριμένους σκοπούς: την καταστροφή της δημόσιας σφαίρας, τον εξανδραποδισμό των εργαζομένων, την αντικατάσταση και εκμετάλλευση των δημοσίων επιχειρήσεων, οργανισμών, αγαθών απο ιδιώτες και την εγκαθίδρυση μόνιμης κατάστασης εξαίρεσης για την επίτευξη αυτών.
Παράλληλα, τα μνημόνια στοχεύουν στην εσωτερίκευση αυτής τους της λογικής ως αναπόδραστης πραγματικότητας, ως φυσικής τάξης των πραγμάτων.
Όταν κάποιος το πάρει απόφαση οτι έτσι είναι κι οτι δεν έχουμε να κάνουμε με εταίρους, φίλους, καλούς ανθρώπους που θέλουν να μας βάλουν σε μιά σειρά κλπ αλλά με κυνικούς εκπροσώπους ταξικών συμφερόντων, τότε έχει δύο επιλογές: Ή κάθεται και τον τρώει μέχρι να αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων έτσι ώστε να μπορέσει να αλλάξει το σύστημα απο μέσα (αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό), ή σηκώνεται και φεύγει.
Για να σηκωθεί βέβαια να φύγει, θα πρέπει να έχει κάνει κάποιο σχεδιασμό, να διαθέτει κάποιο πλάνο. Εδώ όμως μιλάμε για την Ελλάδα που ανακεφαλαιοποιούνται κάθε τρείς και λίγο οι ιδιωτικές τράπεζες με λεφτά μας δίχως το Δημόσιο να μπορεί να παρεμβαίνει σε θέματα εταιρικής διακυβέρνησής τους για να μη θιγούν οι ιδιώτες μέτοχοι. Κάποιοι νομίζουν δηλαδή οτι με το Φίλη και τον Παπαδημούλη και το Σταθάκη, τη Ρένα Δούρου που πρόλαβε να διορίσει όλο της το σόι κλπ. θα πηγαίναμε έτσι ασύντακτα στη δραχμή και θα τη βρίσκαμε την άκρη.
Βέβαια, όλη αυτή η διαδικασία είχε κι ένα καλό, οτι τέλειωσαν τα ψέματα και η δημιουργική ασάφεια, τόσο όσον αφορά τη σχέση μας με τους «θεσμούς» όσο και σχετικά με τα πραγματικά ερωτήματα που οφείλει κανείς να θέτει, δίχως ταμπού και υπεκφυγές, απο δω και στο εξής.
netakias 