του Κώστα Λιανίδη
Στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθεράτο η ιδέα του «καλού» έχει υποκατασταθεί απο την ιδέα της «απουσίας κακού», ενός κυνικού laissez faire που προϋποθέτει πως όλα θα πρέπει να αφεθούν στη μοίρα τους δίχως εμπόδια (κακό=εμπόδιο) και στο τέλος ένα αόρατο χέρι θα εμφανιστεί να τα ρυθμίσει.
Πλάι σ’αυτές τις ανωμαλίες η «ρεαλιστική» άποψη οτι «έτσι είναι ο κόσμος» κι οτι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να προσαρμοστούμε. Δεν έχουν σκεφτεί ποτέ όμως όλοι αυτοί οι «ρεαλιστές» οτι αυτή η τρομερά επικίνδυνη άποψη αντιστρέφει και εκφυλίζει τον ίδιο μας το ρόλο στην κοινωνία:
Αντι να προσπαθούμε να βελτιώσουμε και να αλλάξουμε τα πράγματα γύρω μας (που ουτως ή άλλως είναι κοινωνικές κατασκευές κι όχι «φυσικά»), προσπαθούμε να αλλάξουμε οι ίδιοι για να τα διαιωνίζουμε.
Το ποιόν/ποιούς βολεύουν όλα αυτά δε νομίζω πως χρειάζεται να το σχολιάσουμε.
netakias 