Οι νεοσυντηρητικοί – Κυρίαρχοι του χάους.

Οι νεοσυντηρητικοί – Κυρίαρχοι του χάους.

 

Αποκλειστικό:οι νεοσυντηρητικοί της Αμερικής, αναμοχλεύοντας τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής και της Ανατολικής Ευρώπης, δημιουργούν κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία που βγαίνουν τώρα στην επιφάνεια αναφορικά με τις ταραχώδεις χρηματιστηριακές αγορές, απειλώντας για μια εκ νέου παγκόσμια ύφεση, γράφει ο Robert Parry.

By Robert Parry

Εάν παρακολουθείτε νευρικά την περιστροφική κίνηση της χρηματιστηριακής αγοράς και ανησυχείτε για τη μείωση του χαρτοφυλακίου σας ή του ταμείου συντάξεων, μέρος της ευθύνης πρέπει να τεθεί στους νεοσυντηρητικούς της Αμερικής οι οποίοι εξακολουθούν να είναι κυρίαρχοι του χάους, θέτοντας σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία, με τη δημιουργία γεωπολιτικών συγκρούσεων στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Ευρώπη.

Φυσικά, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που ωθούν την οικονομία της Ευρώπης στο χείλος της ύφεσης και απειλούν πολύ να σταματήσει η »εύθραυστη» ανάκαμψη της Αμερικής. Ωστόσο, οι στρατηγικές «αλλαγή καθεστώτος» των νεοσυντηρητικών, που έχουν εξαπολύσει βία και συγκρούσεις σε ολόκληρο το Ιράκ, τη Συρία, τη Λιβύη, το Ιράν και πιο πρόσφατα στην Ουκρανία, έχουν προστεθεί στην οικονομική αβεβαιότητα.

Αυτή η νεοσυντηρητική αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομίας ξεκίνησε με την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ το 2003, υπό τον Πρόεδρο George W. Bush, ο οποίος σπατάλησε περίπου 1000 δισεκατομμύρια δολάρια για μια αιματηρή τρέλα. Ωστόσο, οι στρατηγικές των νεοσυντηρητικών συνέχισαν την επίμονη επιρροή τους στην επίσημη Ουάσιγκτον κατά τη διάρκεια της διοίκησης του προέδρου Barack Obama.

Οι νεοσυντηρητικοί και »oι φιλελεύθεροι παρεμβαινόμενοι νέοι εταίροι τους» έχουν κρατήσει την αλλαγή καθεστώτος να εξακολουθεί να »βράζει στην κατσαρόλα» μαζι με τη Δυτική ενορχηστρωμένη ανατροπή και τη δολοφονία του Muammar Gaddafi της Λιβύης το 2011, τον πληρεξούσιο εμφύλιο πόλεμο στη Συρία προκειμένου να εκδιώξουν τον Bashar al-Assad, το δαπανηρό οικονομικό εμπάργκο κατά του Ιράν, και το πραξικόπημα των ΗΠΑ που ανέτρεψε τον εκλεγμένο Πρόεδρο της Ουκρανίας Viktor Yanukovych τον περασμένο Φεβρουάριο.

Όλες αυτές οι στοχευμένες κυβερνήσεις πρώτη εξοστρακίζονταν από τους νεοσυντηρητικούς και τους μεγάλους ειδησεογραφικούς οργανισμούς των ΗΠΑ, όπως η Washington Post και η New York Times, που έχουν καταλήξει τα φερέφωνά των νεοσυντηρητικών. Κάθε φορά που οι νεοσυντηρητικοί αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα για μια άλλη «αλλαγή καθεστώτος», τα μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ στρατολογούσαν πολέμους προπαγάνδας.

Η συνέπεια αυτής της διαταραγμένης απορρύθμισης υπήρξε επιζήμια και σωρευτική. Το κόστος του πολέμου στο Ιράκ ήταν δεμένο με το Υπουργείο Οικονομικών των ΗΠΑ και άφησε λιγότερο χώρο διαχείριση της κυβέρνησης όταν η Wall Street συνετρίβη το 2008. Αν ο Bush είχε ακόμα το πλεόνασμα που κληρονόμησε από τον ΠρόεδροBill Clinton – και όχι ένα τεράστιο έλλειμμα – ίσως υπήρχε αρκετό δημόσιο χρήμα για να προωθήσει μια όσο το δυνατόν ταχύτερη ανάκαμψη.

Επιπλέον δεν θα έπρεπε να επιτραπεί στον Πρόεδρο Οbama να συμφωνήσει με την κόλαση την οποια η κατοχή των ΗΠΑ έφερε στο λαό του Ιράκ,και το βίαιο χάος που γέννησε αυτό που ονομάστηκε τότε «Αλ-Κάιντα στο Ιράκ» και έκτοτε μετονομάστηκε » ισλαμικό κράτος.»

Αλλά ο Οbama δεν κάνει ούτε στον εαυτό του (ή στον κόσμο) καμία χάρη όταν εναποθέτησε ένα μεγάλο μέρος της εξωτερικής του πολιτικής στα χέρια των Δημοκρατικών νεοσυντηρητικών-λιτών, όπως στην υπουργό Εξωτερικών Hillary Clinton και στους οπαδούς του Βush, συμπεριλαμβανομένων τον υπουργό Άμυνας Robert Gates και Gen Daid Petraeus. Στο κράτος,η Clinton προώθησε τους ομοίους των νεοσυντηρητικών Victoria Nuland, τη σύζυγο του οξύ-νεοσυντηρητικού Robert Kagan, και ο Οbama έφερε τους «φιλελεύθερους παρεμβατιστές», όπως τη Samantha Power, την τωρινή πρέσβειρα των ΗΠΑ στα Ηνωμένα Έθνη.

Τα τελευταία χρόνια, οι νεοσυντηρητικοί και «οι φιλελεύθεροι παρεμβατιστές» έχουν γίνει σχεδόν δυσδιάκριτοι, τόσο πολύ έτσι ώστε ο Robert Kagan επέλεξε να απορρίψει την απαξιωμένη ετικέτα του νεοσυντηρητικού και να αποκαλεί τον εαυτό του «φιλελεύθερου παρεμβατιστή.» [Βλέπε στο Consortiumnews.com την »αδυναμία» του Obama στην εξωτερική Πολιτική»]

Η διαχειριση του Οbama

Ο Οbama, σε σχεδόν έξι χρόνια της ζωής του ως πρόεδρος,έχει συγκρατηθεί απ το να επιβάλεει τις πιο «ρεαλιστικες» τις απόψεις του σχετικά με τις παγκόσμιες υποθέσεις των νεοσυντηρητικών / φιλελεύθερων-παρεμβατικών ιδεολόγων μέσα στην τάξη αυθεντιώντων ΗΠΑ και της δικής του διοίκησης. Έχει επίσης νικηθεί από έξυπνους μυημένους (όπως συνέβη το 2009 με το αφγανικό «κύμα») ή από συγκλονισμένους από κάποια »ομάδα σκεπτόμενων» της Επίσημης Ουάσινγκτον (όπως ήταν η περίπτωση στη Λιβύη, τη Συρία, το Ιράν και την Ουκρανία).

Αφού όλοι οι «έξυπνοι άνθρωποι»κατέληξαν σε κάποια συλλογική απόφαση που ένας ξένος ηγέτης «πρέπει να ακολουθήσει,» ο Οbama ενώνει συνήθως τη χορωδία και έχει δείξει μόνο σπάνιες στιγμές σκληρότητας όπου αντεπιτίθεται σε άστοχες συμβατικές σοφίες.

Μία αξιοσημείωτη περίπτωση ήταν η απόφαση του το καλοκαίρι του 2013,να αντισταθεί στις πιέσεις περί καταστροφής των στρατών της Συρίας μετά την επίθεση με αέρια του Sarin έξω από τη Δαμασκό,που προκάλεσε μια αμφίβολη βιασύνη στην απόδοση κατηγορία στο καθεστώς του Assad. Από τότε, περισσότερα στοιχεία έχουν δείξει μια πρόκληση από αντιπάλους εξτρεμιστέσ του Assad οι οποίοι μπορεί να έχουν σκεφτεί ότι το περιστατικό θα οδηγούσε το στρατό των ΗΠΑ στην πλευρά τους. [Βλέπε Consortiumnews.com του «Η Τουρκία βρισκόταν Πίσω από την επίθεση του Σύριου Sarin;»]

Είναι πλέον σαφές ότι αν ο Οbama είχε διατάξει μια μεγάλη εκστρατεία βομβαρδισμού εναντίον των στρατιωτικών του Assad στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2013, θα μπορούσε να έχει ανοίξει τις πύλες της Δαμασκού σε μια κολασμένη νίκη από εξτρεμιστές της Αλ Κάιντα ή ακόμα κι απ’το πιο βάναυσο ισλαμικό κράτος, αφού με αυτές τις τρομοκρατικές ομάδες έχουν αναδειχθεί ως οι μόνοι αποτελεσματικοί μαχητές κατά του Assad.

Αλλά οι νεοσυντηρητικοί και οι «φιλελεύθεροι παρεμβατιστές» φάνηκε να αγνοούν τον κίνδυνο αυτό. Είχαν το μυαλό τους σε μια«αλλαγή καθεστώτος»στη Συρία ,κι έτσι έγιναν έξαλλοι όταν τα όνειρά τους διαψεύστηκαν από την υποτιθέμενη «αδυναμία» του Οbama, δηλαδή την αποτυχία του να κάνει ό, τι ήθελαν. Επίσης, κατηγόρησαν τον Ρώσο Πρόεδρο Vladimir Putin, ο οποίος μεσολάβησε για ένα συμβιβασμό με τον Assad, στoν οποίo συμφώνησε να παραxωρήσει το σύνολο των χημικών όπλων της Συρίας, ενώ εξακολουθεί να αρνείται ένα ρόλο στην επίθεση Sarin.

Μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου του 2013, οι απογοητευμένοι νεοσυντηρητικοί ενεργούσαν εναποθέτοντας το θυμό τους στοχοποιώντας τον Putin. Αναγνώρισαν ότι μια συγκεκριμένη ευπάθεια για τον Ρώσο πρόεδρο ήταν η Ουκρανία και η πιθανότητα ότι θα μπορούσε να βγει έξω από τη σφαίρα επιρροής της Ρωσίας και μες στην τροχιά της Δύσης.

Έτσι, ο Carl Gershman, ο πρόεδρος των νεοσυντηρητικών της χρηματοδοτούμενης από τις ΗΠΑ National Endowment for Democracy, έγραψε στη σελίδα των νεοσυντηρητικών–τη ναυαρχίδα Washington Post να ακουστεί η σάλπιγγα για την Ουκρανία, την οποία αποκάλεσε «το μεγαλύτερο βραβείο.»

Αλλά ο Gershman προσέθεσε ότι η Ουκρανία ήταν πραγματικά το ενδιάμεσο βήμα για ένα ακόμη μεγαλύτερο βραβείο, την αφαίρεση των ισχυρογνώμονων και των ανεξάρτητων μυαλών του Poutin, ο οποίος, ο Gershman προσέθεσε, «μπορεί στο τέλος να χάσει όχι μόνο στο εγγύς εξωτερικό [δηλαδή Ουκρανία] αλλά και στο εσωτερικό της ίδιας της Ρωσίας. «Με άλλα λόγια, η νέα νεοσυντηρητική ελπίδα ήταν για «αλλαγή καθεστώτος» στο Κίεβο και τη Μόσχα. [Βλέπε Consortiumnews.com του Οι νεοσυντηρητικοί της Oυκρανίας,Συρίας και Ιράν Gambit.»]

Αποσταθεροποίηση τoυ κόσμου

Πέρα από την απερισκεψία της συνωμοσίας για την αποσταθεροποίηση των πυρηνικών όπλων της Ρωσίας, η στρατηγική των νεοσυντηρητικών απείλησε να τινάξει την εύθραυστη οικονομική ανάκαμψη της Ευρώπης από την επώδυνη ύφεση,με έξι χρόνια άγχος για την ανεργία που είχε κάνει τεταμένη τη συνοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ζώνης του ευρώ.

Σε όλη την ήπειρο, λαϊκιστικά κόμματα από τη Δεξιά και την Αριστερή παράταξη έχουν προκαλούσαν τους εγκατεστημένους πολιτικούς σχετικά με την αδυναμία τους να αντιστρέψουν την εκτεταμένη ανεργία και την αυξανόμενη φτώχεια. Σημαντική για την οικονομία της Ευρώπης ήταν η σχέση της με τη Ρωσία, μια μεγάλη αγορά για τα γεωργικά και βιομηχανικά προϊόντα και μια βασική πηγή φυσικού αερίου για να κρατήσει τις βιομηχανίες της Ευρώπης να βουίζουν και τα σπίτια τους να διτηρηθούν ζεστά.

Το τελευταίο πράγμα που η Ευρώπη χρειάζεται ήταν περισσότερο χάος, αλλά αυτό είναι που οι νεοσυντηρητικοί κάνουν με τον καλύτερο τρόπο και ήταν αποφασισμένοι να τιμωρήσουν τον Putin για τη διατάραξη των σχεδίων περί «αλλαγής καθεστώτος«της Συρίας, ένα στοιχείο που βρισκόταν καιρό κοντά στην κορυφή της ατζέντας τους, μαζί με την επιθυμία τους για «βομβαρδισμό , βομβαρδισμό, βομβαρδιμό του Ιράν «, όπου το Ισραήλ έχει αναφέρει ως »υπαρξιακή απειλή.»

Ο Putin είχε αποπροσανατολίσει τον πιθανό πόλεμο με το Ιράν, βοηθώντας να σφυρηλατήσει μια ενδιάμεση συμφωνία που περιορίζει αλλά δεν εξαλείφει το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Έτσι, έγινε ο τελευταίος στόχος δαιμονοποίησης των νεοσυντηρητικών, μια διαδικασία στην οποία η New York Times και η Washington Post πήρε με ανυπομονησία το προβάδισμα.

Για να φτάσουν στον Putin όμως, το πρώτο βήμα ήταν η Ουκρανία, όπου ο NED Gershman χρηματοδότησε τα αποτελέσματα των προγραμμάτων για πολιτικούς ακτιβιστές και χειριστές μέσων μαζικής ενημέρωσης. Οι προσπάθειες αυτές τροφοδοτούνται σε μαζικές διαδηλώσεις εναντίον του Ουκρανού Προέδρου Yanukovych για ματαίωση μιας συμφωνίας σύνδεσης με την ΕΕ, που περιλάμβανε ένα σκληρό πρόγραμμα λιτότητας,το οποίο σχεδιάστηκε από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο Yanukovych επέλεξε αντί αυτού μια πιο γενναιόδωρη διαπραγμάτευση 15.000.000.000 δολαρίων-δάνειο από τον Putin.

Καθώς η πολιτική βία στο Κίεβο κλιμακώθηκε – με την εξέγερση των δυνάμεων που παρέχονταν από τους πολιτοφύλακες των νεοναζί από τη δυτική Ουκρανία –οι νεοσυντηρητικοί εντός της διοίκησης Obama συζήτησαν για το πώς να «εκμαιεύσουν» πραξικόπημα εναντίον του Yanukovych. Κεντρικό ρόλο σε αυτό το σχεδιασμό είχε η Victoria Nuland, η οποία είχε προαχθεί ως βοηθός υφυπουργός Εξωτερικών για ευρωπαϊκές υποθέσεις και παρακινολυσε τους διαδηλωτές, ακόμα και περνώντας έξω μοιράζοντας τους μπισκότα στην πλατεία Μαϊντάν του Κιέβου.

Σύμφωνα με ένα υποκλέπτον τηλεφώνημα με τον Πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ουκρανία,του Geoffrey Pyatt, η Nuland δεν πίστευε ότι οι αξιωματούχοι της ΕΕ είναι αρκετά επιθετικοί .»Παράτα την ΕΕ,» είπε καθώς σκεφτόταν πώς να βοηθήσει να »κολλήσει αυτό το πράγμα».Σκέφτεται για το ποιος θα πρέπει να είναι στην κυβέρνηση μετά το πραξικόπημα «για να βοηθήσει να κολλήσει αυτό το πράγμα.» – «Ο Yats είναι ο κατάλληλος» με αναφορά στον Arseniy Yatsenyuk που πράγματι θα γινόταν κύριοι υπουργός.

Όταν το πραξικόπημα ορίστηκε στις 22 Φεβρουαρίου – ηγούμενο από νεοναζί παραστρατιωτικές ομάδες που κατέλαβαν κυβερνητικά κτίρια και ανάγκασαν τον Yanukovych και τους υπαλλήλους του να φύγει για να σώσουν ζωή τους – το Υπουργείο Εξωτερικώνι γρήγορα θεωρήθηκε ως το νέο «νόμιμο» καθεστώς και τα κύρια μέσα μαζικής ενημέρωσης των ΗΠΑ ευσυνείδητα έκαναν εντονότερη τη δαιμονοποίηση των Yanucovych και Putin.

Παρά το γεγονός ότι η θέση του Putin είχε την υποστήριξη του status quo της Ουκρανίας – δηλαδή, διατηρώντας τον εκλεγμένο πρόεδρο και τη συνταγματική διαδικασία της χώρας – η κρίση ρίχτηκε στον αμερικανικό λαό ως επίπτωση της «ρωσικής επιθετικότητας» με ολέθριες συγκρίσεις που έγιναν μεταξύ του Putin και του Ηitler, ειδικά μετά την αντίσταση των εθνικών Ρώσων στα ανατολικά και στα νότια στο καθεστώς πραξικοπήματος στο Κίεβο και στον αποσχισμό της Κριμαίας για να επανασυνδέσει τη Ρωσία.

Ξεκινώντας έναν εμπορικό πόλεμο

Πιεζόμενοι από την κυβέρνηση Ομπάμα, η ΕΕ συμφώνησε να τιμωρήσει τη Ρωσία για την «επιθετικότητά«της,έναν »οφθαλμο αντί οφθαλμού» εμπορικό πόλεμο με τη Μόσχα, η οποία μείωσε την πώληση της Ευρώπης στη γεωργία και την παραγωγή αγαθών προς τη Ρωσία και απείλησε να διακόψει την προμήθεια φυσικού αερίου της Ρωσίας στην Ευρώπη.

Ενώ οι πιο σοβαρές συνέπειες που είχαν αφορούσαν την οικονομία της Ουκρανίας, η οποία τέθηκε σε ελεύθερη πτώση, λόγω του εμφυλίου πολέμου, μερικές από τις πιο απειλούμενες οικονομίες της Ευρώπης στο νότο επίσης χτυπήθηκαν σκληρά από το χαμένο εμπόριο με τη Ρωσία. Η Ευρώπη άρχισε να κατευθύνεται στην τρίτη βουτιά ύφεσης με τις ευρωπαϊκές αγορές να αντιμετωπίζουν μεγάλα χρηματιστηριακά »ξεπουλήματα».

Τα ντόμινο σύντομα ανατράπηκε πέρα από τον Ατλαντικό καθώς οι βασικοί δείκτες μετοχών των ΗΠΑ μειώθηκαν, δημιουργώντας αγωνία μεταξύ πολλών Αμερικανών όταν ακριβώς φάνηκαν τα αποτελέσματα από το εμπορικό κραχ του Bush το 2008..

Προφανώς, υπάρχουν και άλλοι λόγοι για την πρόσφατη πτώση της χρηματιστηριακής αγοράς, συμπεριλαμβανομένων των φόβων για τις νίκες του ισλαμικού κράτους στη Συρία και το Ιράκ, τη συνέχεια του χάους στη Λιβύη, και τον αποκλεισμό του Ιράν από το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα – όλα εν μέρει αποτέλεσματα των νεοσυντηρητικών ιδεολογιών. Υπήρξαν επιπλέον πολλά άσχετα προβλήματα, όπως η επιδημία του ιού Έμπολα στη Δυτική Αφρική και ποικίλες καιρικές καταστροφές.

Αλλά η παγκόσμια συνήθως μπορεί να αντέξει κάποιες φυσικές και ανθρωπογενείς προκλήσεις. Το πραγματικό πρόβλημα έρχεται όταν ένας συνδυασμός των καταστροφών ωθεί το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα σε ένα σημείο καμπής. Στη συνέχεια, ακόμη και ένα μεμονωμένο συμβάν μπορεί να πετάξει τον κόσμο σε οικονομικό χάος, όπως αυτό που συνέβη, όταν κατέρρευσε η Lehman Brothers το 2008.

Δεν είναι σαφές εάν ο κόσμος είναι σε ένα τέτοιο κρίσιμο σημείο σήμερα, αλλά η μεταβλητότητα της χρηματιστηριακής αγοράς δείχνει ότι μπορεί να είμαστε στα πρόθυρα μιας νέας παγκόσμιας ύφεσης. Εν τω μεταξύ, οι πλοίαρχοι των νεοσυντηρητικών του χάους φαίνονται αποφασισμένοι να θέτουν τις ιδεολογικές εμμονικές θέσεις τους μπροστά από τους κινδύνους για τους Αμερικανούς και όλους τους ανθρώπους.

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΕΛΙΔΑ Η ΑΓΓΛΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ >