Κώστας Λιανίδης
Ελεύθερης αγοράς συνέχεια:
To καλοκαίρι του 2004 ο Τυφώνας Τσάρλι σάρωσε τα πάντα απο τη Φλόριντα ως τον Ατλαντικό. Η θύελλα επέφερε το θάνατο 22 ανθρώπων και προκάλεσε ζημιές ύψους 11 δις. δολλαρίων. Σε ένα βενζινάδικο στο Ορλάντο πουλούσαν σακκούλες με παγάκια των δύο δολλαρίων για δέκα δολλάρια. Καθώς δε διέθεταν ηλεκτρική ενέργεια για τα ψυγεία τους, πολλοί δεν είχαν άλλη επιλογή απ το να πληρώσουν τις φουσκωμένες τιμές. Εργολάβοι προσφέρθηκαν να απομακρύνουν δυό δέντρα απο μια στέγη για 23.000 δολλάρια. Καταστήματα που πουλούσαν οικιακές γεννήτριες για 250 δολλάρια ζητούσαν τώρα 2.000. Μια ογδοντάχρονη γυναίκα που εγκατέλειψε το σπίτι της μαζί με το σύζυγό της και την ανάπηρη κόρη της πλήρωσαν 160 δολλάρια τη μέρα για ένα δωμάτιο ξενοδοχείου αξίας 40 δολλαρίων.
Κάπως έτσι λειτουργεί ο νόμος της ζήτησης και της προσφοράς στην υποτιθέμενη ελεύθερη αγορά.
Οι νεοφιλελεύθεροι θα μας πουν οτι δεν ήταν κανεις υποχρεωμένος να παει να δωσει 10 δολλάρια για να αγοράσει τον παγο. Όμως δε μας λένε ολη την αλήθεια: Οτι δεν πρόκειται για μια κανονική κατάσταση ελευθερίας όπου πρόθυμοι αγοραστές επιλέγουν αλλά για μια έκτακτη ανάγκη οπου οι αγοραστές πιέζονται απο τις καταστάσεις και συνεπώς δεν έχουν καμία ελευθερία. Οι αγορές αναγκαίων ειδών είναι επιβεβλημένες.
Επιβεβλημένη είναι επίσης η ανάγκη για εργασία στην «ελεύθερη αγορά». Κι όταν οι κρίσεις αντιμετωπίζονται ως φυσικά φαινομενα στον καπιταλισμό καταλαβαίνει κανείς πόσο ελεύθερη επιλογή είναι η απόφαση κάποιου να εργαστεί για 300 ευρώ το μήνα. Σύμφωνα με τα τζημεροειδή βέβαια κανείς δεν τον υποχρεώνει να το κάνει. Όπως δεν τον υποχρεώνει και να πληρώσει ένα παραφουσκωμένο αεροπορικό εισιτήριο που προήλθε απο τη δημιουργία ενός ιδιωτικού μονοπωλίου (ονόματα δε λέμε) ή 100 ευρώ διόδια για να παει Αθήνα Θεσσαλονίκη
netakias 