Το ΨΕΜΑ που λατρέψαμε και η ΑΛΗΘΕΙΑ ,που αρνηθήκαμε να δούμε.

 Με την πένα του Σπάρτακου

Το βολικό κουκούλι. Η θαλπωρή ,του βρεφικού  μας λίκνου.

Η επίπλαστη ασφάλεια, του κελύφους.Του χάρτινου καβουκιού μας.

Η χρυσόσκονη που μας μάγεψε, η χρυσόσκονη που  μας θάμπωσε,

η χρυσόσκονη που μας τύφλωσε.

Η ζάχαρη άχνη που μας γλύκανε και μας πλάνεψε.

Γιατί δεν υποπτευθήκαμε ,πως  ίσως νά’ταν  κι  αρσενικό.

Αρσενικό και πλαστική δαντέλα. Νά’ταν τουλάχιστον,  παλιά………

 Το εκτυφλωτικό ΦΩΣ, το ΦΩΣ το Ελληνικόν, το ΦΩΣ του Αιγαίου,

το ΦΩΣ των Κυκλαδόσπιτων, μας ζάλισε. Κι αποστρέψαμε το βλέμμα.

Δεν το αντέξαμε. Και επιλέξαμε, το φώς του ΝΕΟΝ.

Θεωρήσαμε  αναιμικό , των κεριών το αμυδρό το ΦΩΣ

και προτιμήσαμε το φώς των spots και των προβολέων.

Δεν μας συγκίνησε το ταπεινό ΕΙΚΟΝΙΣΜΑ στο ερημικό ξωκκλήσι

κι αφήσαμε το μάτι μας να μαγευτεί,απ’το  illustration και το σιλικονάτο.

Προσπεράσαμε  τον Ποιητή,τον Ψάλτη και τον Διαφωτιστή

και τρέξαμε ν’ακούσουμε τον βάρδο,τον κίβδηλο επαναστάτη,

τον επαγγελματία  υπνωτιστή  των μεθυσμένων ώτων μας,

τον μάστορα μαλάκτη, της  πολτώδους κι αλλοπαρμένης  μας ψυχής.

Αντικαταστήσαμε άκριτα το καλαμάρι και το χαρτί,με μιά παγωμένη οθόνη

κι ένα υπάκουο πληκτρολόγιο.

Μας  διέλαθεν το άρωμα του δεντρολίβανου, της αύρας του Μυρτώου

και η  ανασεμιά απ’ τις μυρωδιές της Γκιώνας,της Μονεμβάσιας και της Σαλονίκης.

Και μας σαγήνεψαν  το πατσουλί, οι αναθυμιάσεις των εξατμίσεων

και τα deodorants των ιδρωμένων, executive γυναικών.

Αποστρέψαμε με αηδία τα τρυφηλά μας πρόσωπα,απ’την ελιά, το λάδι και το ψωμί

και επιπέσαμε στα σούσι, στις sauces  exotiques και στις  σκελετωμένες  baguettes.

Απορρίψαμε το γαλάζιο τ’ουρανού και δελεαστήκαμε απ’το μέταλλο των κερμάτων.

Βαρεθήκαμε να πεταχτούμε ως το καφενείο,την πλατεία, το γάμο και τη γιορτή,

κουραστήκαμε να σχηματίσουμε το νούμερο στο καντράν του τηλεφώνου,

γιά ν’ακούσουμε ΕΣΤΩ, το χρώμα της φωνής της μάνας,του αδερφού, της κόρης

και του φίλου και  βολευτήκαμε  με το ανέξοδο, το άψυχο, το παγερό, το SMS.

Απωλέσαμε το  ζεστό και ζωντανό χαμόγελο της αγαπητικιάς ,

που ωστόσο το αποτυπώσαμε στο κινητό μας,  άψυχο και παγωμένο.

Αρνηθήκαμε ; Φοβηθήκαμε ; Αποφύγαμε ; Πάντως  δεν  ψάξαμε ΠΟΤΕ,

να βρούμε  την ύπαρξη  της ΑΛΗΘΕΙΑΣ,πίσω απ’αυτά που ακούγαμε.

Πίσω απ’αυτά, που  ΙΣΩΣ θέλαμε ν’ακούμε.Πίσω απ’αυτά που ΔΕΝ μας ενοχλούσαν.

Πίσω απ’αυτά μου μοιάζαν ΕΥΚΟΛΑ και προσιτά. Πίσω π’αυτά,που ΔΕΝ απαιτούσαν

Κρίση.  Δεν απαιτούσαν Σκέψη. Δεν απαιτούσαν Παίδεμα.

Και τώρα μιά άλλη ΚΡΙΣΗ, είναι ΕΔΩ . Με  ΟΛΗ της, την ΠΙΚΡΗ αλήθεια.

 Δίχως έλεος και συμπόνια. Δίχως έστω, ένα κάποιο βολικό και παρήγορο ΨΕΜΑ.

Γιατί  ΤΟΤΕ που ακόμη μπορούσαμε, το ΨΕΜΑ φάνταζε  πολύ γλυκό

και η ΑΛΗΘΕΙΑ , απελπιστικά πικρή.

Σέβας, ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ.

ΥΓ: Ο ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ από άποψη, δεν σχολιάζει ΠΟΤΕ,τα σχόλια που αφορούν σε κείμενά του.